Vorig jaar peddelden we 23 maart onze eerste voorjaarstocht op de Dinkel met windkracht 5-6 en temperaturen beneden nul dik ingepakt in het neopreen, met mutsen, moffen voor de handen aan de peddels en een dubbele laag warme shirts. Aan de peddels hingen ijspegels en ook grijp- en sleeplijnen waren verijst. Wat een tegenstelling tot onze eerste voorjaarstocht op zaterdag 22 maart 2014.
Ook nu staat er een pittige wind. Tussen opgestapelde balen riet lukt het om bij het omkleden niet te veel af te koelen en bij het inrichten van de kajaks is het zaak om over het neopreen goede beschermende kleding te dragen. Maar eenmaal op het water is het genieten en komt zelfs de zon erbij.
In deze tijd van het jaar kan je nog prachtig over de rietlanden kijken. Het is de tijd dat de Rietsnijders overal druk in de weer zijn om hun voorraad te snijden en tot schoven te plaatsen. Nog vóór het broedseizoen moet alles binnen zijn. Welke kant je maar opkijkt: overal zien we de rookpluimen, waar de rietsnijders resten verbranden.
Het rietsnit (een sikkelvormig mes) en de maaibindmachine die de stengels grijpt en in bossen bindt zijn de onmisbare ’tools’ van de vakman. Met een paar trefzekere halen kamt de rietsnijder de ruigte uit het riet. Die restanten worden in bergjes verbrand. En dat merken we; overal waar we kijken zien we kleine rookpluimpjes opstijgen. Als “rook-signaal” dat ook daar rietsnijders actief zijn. Als we aan het eind van de tocht Beltschutsloot weer naderen peddelen we dicht langs hele dikke rookwolken. Geel-witte ondoordringbare rook waarin de kleurige boten verdwijnen. Een surrealistisch gezicht. Een vrolijke groet aan de rietsnijders en voorbij zijn we er al weer.
Later in het café, met warme chocomel, slagroom en appeltaart, horen we dat er in wintertijd maar twee fulltime rietsnijders actief zijn. Veel werk wordt verzet door de zaterdagsnijders, die elders een ‘gewone’ baan hebben. In de Stentor (2011) wordt al gewaarschuwd: ‘Het zou mooi zijn als jonge mensen het stokje van de rietsnijder overnemen, anders is het een uitstervend beroep.’
De uitbaatster van het café laat ons nog een andere kant zien van het kanovaren in dit prachtige landschap: ‘Helaas zijn er nog al wat kanogasten die voor een pauze gewoon met hun kano’s tussen het riet schuiven. Ze breken daardoor de stengels. Het riet is daarna ongeschikt om te verwerken. Een aanslag op de kostbare oogst.
Dus…..bij deze….als je de Wieden of de Weerribben ingaat: gebruik de kanosteigers en rustplaatsen die aangegeven zijn en beschadig het riet niet!
Ada Bot