Genieten van ongewoon weids water, verdwenen kribben,
bevers spotten in Meinerswijk, lenigheidstest onder het schot doorvaren, één brug te ver voor mij èn … het nut van sleepoefeningen. Dat was mijn onvergetelijke ervaring met hoogwater op 8 januari jl.
Het lukt niet zo vaak, Meinerswijk per kajak verkennen. Maar op maandag 8 januari 2024 waren de watergoden 9 sportieve Jasonners goed gezind: ideale waterstand rond 14.50 m boven NAP bij Lobith. Alleen dan kun je met de kajak ónder de doorlaatbrug in Meinerswijk, en óver de ondiepe drempels bij de Mandela en de John Frostbrug.
Hoogwater, sterke stroom en een harde oostenwind, bijna surfend waren we in no-time
bij km-paal 887, in de buurt van de ingang van Meinerswijk net voor de spoorbrug. Vanaf nu draaide het heerlijke ‘windje in de rug’ zich tegen ons en zorgde de straffe oostenwind in ons gezicht voor een flinke chill-factor, volgens https://www.accuweather.com/ was het die dag gevoeld 0 graad tot -5 graad. De beloofde zon kwam pas tevoorschijn nadat we weer terug waren op onze vertrouwde Jasonbasis. Volgens mij heeft niemand het onderweg koud gehad, neopreen of droogpak, warme muts en handschoenen of wanten/moffen zijn een must. Alleen Henny voer met blote handen, maar die vaart bij 10graden soms ook nog zonder jack 🙂
De eerste uitdaging was de doorlaatbrug: de een voorovergebogen met neus op het dek, de ander in eskimorolstandje plat op het achterdek, iedereen glansrijk geslaagd zonder onthoofd te worden! Daarna was het freewheelen en de weg zoeken in de verschillende delen van Meinerswijk, af en toe lekker slalommend tussen de bomen en struiken door.
Ondanks de flinke wind en wat stroom tegen schoten we flink op. We wilden niet te vroeg thuiskomen en gingen op zoek naar de vogel-observatiehut. Uitstappen ging niet en we vonden ook geen vogels die naar ons zaten te kijken.
Na allerlei omzwervingen kwamen de laatste loodjes. De eerste water barrière onder de Mandela kon ik nog met redelijk gemak nemen maar bij de John Frostbrug was de stroming sterker, het ‘muurtje’ hoger en ik zelf vermoeider, ik kwam er niet meer overheen. Arie liet zich terugzakken, en sleepte mij over het muurtje heen en nog een stuk verder, want we hadden nu én de wind én de volle stroom van de Rijn tegen. Alles schijnbaar moeiteloos, Arie had dit een paar weken terug ook al gedaan, lang leve de sleepoefeningen van de trainingsgroep!
Ik vergat nog het hoogtepunt van de tocht: onderweg hebben we bevers gespot tussen de struiken…
Cecile Stockmann
PS: de foto’s zijn niet van deze keer maar van andere hoogwater tochtjes op de Rijn en Meinerswijk in 2016/2018/2020
Dit artikel is ook verschenen in het Baken van februari 2024.
Wil je ook een verhaal kwijt op onze website of in het Baken? Stuur dan een mail aan de redactie van KV Jason.